Hvað er þá orðið okkar starf,
erum við búin að vera,
höfum við fengið í okkar arf
ilm þeirra tómu kera
sem skáldin ortu er að okkur svarf,
en ekkert við því að gera ?
Höfum við alltaf gengið til góðs
götuna fram á veginn,
hvort eru götur gamals ljóðs
gleðin sjálf eða treginn,
höfum við arkað okkur til blóðs
og útjaskað hérnamegin ?
Lifðum við ekki eins og strá
ýlustrá í vindi,
veröldin réttlega rauð eða blá
og ruglandi hennar yndi,
hrundi síðan guggin og grá
guggin og grá
meðan veröldin lék í lyndi.
Við erum orðin eins og tré
sem engu laufi fagna,
getum samt sagt að gleðin sé
gjörningur fornra sagna,
en askurinn sjálfur ekkert vé
og allir fuglar þagna.
Skulum því binda vonir við
vos sem var allra glíma,
þar hefur sálin flóafrið
sem feigðin er dauðans gríma,
en gangan er sett á hið gullna hlið
eins og göngur allra tíma.