1991
25. ágúst
Styrmir minn,
Fór yfir erlendu fréttirnar um helgina, ástríðan lifir enn góðu lífi!
Athyglisverðast fyrir okkur er yfirlýsing Jeltsíns um sjálfstæði Eystrasaltsríkja og áskorun hans á Gorbasjov að viðurkenna þau. Og Jeltsín hyggst viðurkenna þau eins og aðs.utanríkish. sagði við Mbl. svo þeir hljóta að skiptast á sendiherrum.
Þetta var allt sem við þurftum.
Jafnvel hetja eins og Þorgeir þurfti hvönn til að halda í. Og við ísl. hetjurnar þurfum einnig eitthvað að handlása okkur eftir, eitthvað meira en ástríðuna, þótt réttlætið sé okkar megin að venju.
Það er semsagt Jeltsín sem hefur gefið grænt ljós, hann er maðurinn sem við eigum nú að fylgja. Hann og Rússland hafa viðurkennt Eystrasaltsríkin – og það nægir okkur. Þú sérð hann á upphleyptu myndinni á styttu Jóns Sig. á Austurvelli.
Gorbastj. er aftur á móti maðurinn sem vísaði veginn, Jeltsín ryður hann.
Eitt sinn voru þeir báðir í sama flokki, það er hin ósýnilega hönd örlaganna sem nú bendir inn í framtíðina.
Þetta höfum við að vísu vitað, eða trúað, en þótt mín kynslóð sé hert í eldi er hún öguð við staðreyndir.
Annað gat verið lífshættulegt í kalda stríðinu eins og þú manst.
Nú er í senn drengilegt og stórmannlegt að fylgja Jeltsín rækilega eftir þótt við höfum ekki haft tækifæri til þess eða þurft þess, svo sterka sannfæringu sem við höfum um frelsi smáþjóða.
Við höfum ávallt séð sjálf okkur í brotnum spegli Eystrasaltsríkjanna og þess vegna höfum við ávallt tekið réttan pól í hæðina.
En maður verður að yfirgefa vígvöllinn án þess að leggja til þeirra sem þar liggja í sárum sínum.
Þannig horfum við nú á rússnesku þjóðina og ástæðulaust að auðmýkja hana og ég ætla að fylgja henni með fullri reisn að frelsiseldum Eystrasaltsríkjanna og sovézku lýðveldanna.
Það hefur nú um hálfrar aldar skeið verið æðsta hugsjón mín.
Ég þarf ekkert slagtog með gervihetjum eða sjálfskipuðum íslenzkum þjóðhetjum sem alltaf láta til sín taka þegar jeltsínarnir hafa rutt veginn.
Þetta var svona einnig í gamla daga og því var sjálfstæðisbarátta okkar ósköp lágkúruleg með köflum.
Beztu mennirnir eins og Hannes Hafstein urðu þá einatt illa úti andspænis mönnum sem sáust ekki fyrir en létu arka að auðnum í pólitísku gaspri sínu og komu því aldrei neinu til leiðar.
Það voru sóknvísir alvörumenn og engar loftbólur sem unnu alla áfangasigrana í sjálfstæðisbaráttu okkar eins og lesa má í Klofningi Sjálfst.flokksins 1915.
Þessa mættu sumir vinir okkar minnast sem nú halda hátíðir en það er einungis í hversdagsleikanum sem menn eru sterkir.
Hversdagshetjurnar eru mínir menn eins og þú ættir að vita.
Og nú lýt ég leiðsögn þeirra og kýs því samfylgdina við Jeltsín sem leysti Eystrasaltsríkin úr fjötrum.
En gleymdu því ekki að hann er Stór-Rússi eins og Solzhenitchyn – og það á eftir að koma í ljós. En þá eigum við vonandi einnig áfram samleið með þeim því að þú veizt það eins vel og ég.
Solzh. reif niður pótemkíntjöldin og þá hófst hrun sovézka Kommúnistaflokksins í raun.
Þegar miklir atburðir gerast, sagði Steinn, þá eiga litlir karlar að þegja.
Og eins og þú sérð hef ég látið lítið á mér bera!!
En ég hugsa mitt, hvort sem ég fæ mér grúsískt koníak eða ekki! Og ég held mín hugsun hafi ekki verið neitt verri öll þessi ár en sumra þeirra gervismiða sem nú standa með hamar og sigð... æ, nei, fyrirgefðu, hamar og sög, og halda reisugilli.
Mér var boðið í kvöldverðarboð Davíðs okkar (Oddssonar) í Ráðherrabústaðnum í kvöld, ég veit þú ferð – og það dugar mér.
Einhver Mbl.-maður á að vera þarna, sem tákn fyrir hugsjón okkar og baráttu, það er rétt.
En ég geri aldrei neitt sem ég þarf ekki að gera eins og þú veizt, en geri afturámóti allt sem ég á og þarf að gera, það veiztu líka.
Og nú má ég vera fjarri góðu gamni í kvöld – eins og Solzhenitchyn!!!
Þú fyrirgefur hvert hugur minn hvarflar á þessum stóru stundum.
Þær eru raunar svo stórar að segja má lífi manns og ætlunarverki sé lokið.
Samt er margt ógert, það sýnir m.a. fundurinn á föstudag með eigendum Mbl.
Alltaf skal maður þurfa að standa í því stappi að tala máli blaðsins dag og nótt. En það verður víst svo að vera fyrst blaðið hefur náð þeim áfanga einsog aðrar þjóðir að geta haldið við frelsi sitt og sjálfstæði gagnvart öllum.
En það getur þó brugðið til beggja vona einsog við vitum báðir og það er ekki sízt þess vegna sem ég hef lagt á mig að skrifa Helgispjallið hvern sunnudag, því þar hef ég getað komið ýmsu á framfæri sem erfitt reynist að viðra eða tönnlast á í leiðurum og Rvíkur.bréfum.
Þetta er þá til – og ýmislegt fleira annars staðar!
En svona fundir eru farnir að þreyta mig. Það hefur alltaf verið svo fjarri mér að bera sólskinið inn í fötu eins og Bakkabræður. Það sólskin sem hefur verið á mínum snærum er ekki útspekúleruð Kleppsvinna heldur vonandi einsog það sem við höfum hvern dag en tökum ekki sérstaklega eftir, hvaðþá við séum að bera það á torg í fötunum okkar.
Og oft höfum við raunar þurft að fálma okkur áfram í myrkri.
En Þjóðviljinn segir jafnvel í helgarblaðinu sínu að Mbl. sé frjálst blað þótt við séum með sjálfstæðishjarta – og hvorttveggja er rétt.
Já, hárrétt.
Ég er farinn að sjá eftir Þjóðviljanum ef hann hættir nú allt í einu að koma út – eins og ég hef þurft að drekka úr pólitíska morgunkoppnum þeirra, einkum fyrr á árum þegar öll hugsun blaðsins og aðferð var stalínístísk.
Hún var það framyfir ‘70, ef ég man rétt.
En nú horfi ég orðið frekar fram á veg en um öxl – og hef þá einatt áhyggjur af mannskepnunni, ekki sízt sjálfum mér.
Það er ekki sama hvernig menn fara í hundana og ég vildi helzt mæta dauðanum einsog kvöldið vex inní síðbúinn dag.
En ég kvíði engu einsog áður.
Mig langar ekkert að vera meiri en ég er – og mig hefur raunar aldrei langað til þess. Og þá er víst ekki mikil von til þess maður verði neitt mikið!
Ég hef alltaf átt í stríði við sjálfan mig, andstæðurnar – oft illsættanlegar og hamslausar ástríður skáldsins. En þó hef ég helzt viljað fóta mig á jörðinni – og eins og þú veizt og aðrir, þá er Hanna mín jörð og það hefur verið lífsgæfa mín þótt ekki hafi ég ávallt þakkað það sem skyldi.
Blaðamenn eru oft tillitslausir og skáld, þau eru hvern dag í miðjum eldi sem brennur innra með þeim, svo ekki er nú von til þess að allt sé ávallt í fullu jafnvægi.
Enda er líf og starf í fullu jafnvægi álíka eftirsóknarvert að mínum dómi og sú kalda skynsemi sem sér ekki grasið fyrir efnafræðilegum heilabrotum um samsetningu þess.
Þetta má vel fara saman en gleymdu því ekki að eitt sinn rifust Árni Pálsson próf. og Ól. Daníelsson vinur hans og stærðfræðingur um fegurðina á Þingvöllum og komust víst ekki að niðurstöðu.
Þannig sit ég nú einnig uppi með heldur litlar vonir um einhverjar niðurstöður af streði okkar.
Allur heimurinn stendur nú á haus og af því getum við ýmislegt lært.
Það sem aldrei hvarflaði að okkur að mundi gerast í lífi okkar, hefur nú gerzt – og miklu meira!
Þannig kemur lífið aftanað okkur í tíma og ótíma.
Við ráðum svo sáralitlu.
Það er einhver ósýnileg hönd örlaganna sem segir allt í einu, Nú get ég.
Og þá breytist öll atburðarásin í lífi okkar og umhverfi og við komumst ekki upp með moðreyk!
Það sem við héldum okkur væri skammtað var stundum meira en við vissum – og stundum líka minna.
Og nú hef ég verið að vinna úr of stórum skammti af lífsreynslu og alls kyns hugmyndum sem verða mér líklega ofviða einsog tíminn líður.
Samt ætla ég að gefa út smáljóðakver í haust, uppúr þurru raunar en finnst ágætt að minna á hvað skáldið er lítið hallt undir embætti eða hátíðlegar stellingar.
Hversdagsleikinn fer mér bezt – og kannski fleirum ef þeir vissu það! En mér finnst þú vita það, guði sé lof.
Vale,
M.
Síðan vitna ég í eftirmála bréfsins í kvæðið í Fuglum og öðru fólki þar sem talað er um að Berlínarmúrinn sé fallinn “einsog fallin spýta” og Rita Hayworth sé einnig horfin af sviðinu.
Segi að kvæðið sé einskonar fylgirit við bréfið til Styrmis og vel mætti vitna í það í leiðara Morgunblaðsins!!
Hef verið að hugsa um að bæta við setningunni, að það sé engu líkara en Sagan hafi skraddarasaumað Jeltsín í þeim tilgangi sem höfundur hennar ætlast til.
Sólarferð inní skammdegið
Nokkur kvæði sem ég hef raðað saman, óbirt. Þau eru líklega heimilislegri hér í handraða en ljóðasafni — og þó(!)
We find our nature daily or try to find it,
The old flame gutters, leaves red flames behind it.
Louis MacNeice: Letter to Graham and Anna.
Reykjavík, 16 August 1936.
Untergang des Abendlandes, Genf:
“I hear the sound of the human voice...”
(Walt Whitman: Leaves of Grass)
Það er líf í tuskunum
one, two, three o’clock
það er rokkað í skemmtigarðinum
four o’clock — rock
það er öskrað á senunni
sibbi, dibbi, dú
það er stúlka með pípuhatt
five, six, seven o’clock
það er strákur með handtösku
eight o’clock — rock
það er farið með hund á klósettið
nine, ten, eleven o’clock
það er skinnið af síðasta lamadýrinu í búðarglugga
twelve o’clock — rock
það er líf í tuskunum
we are going to rock
það er rokkað í skemmtigarðinum
around the clock tonight
það er öskrað á senunni
sibbi, dibbi, dú
það er stjörnubjartur himinn
one, two, three o’clock
það er klukka úr blómum
four o’clock — rock
það er taska úr krókódílaskinni í búðarglugga
five, six, seven o’clock
Það er 300 punda kvenmaður í fjólublárri buxnadragt
eight o’clock — rock
það er svartur kubbur í eldflaugaskóm
nine, ten, eleven o’clock
það er 300 £ kona í fjólublárri buxnadragt
twelve o’clock — rock
það er líf í tuskunum
we are going to rock
það er rokkað í skemmtigarðinum
around the clock tonight
það er öskrað á senunni
sibbi, dibbi, dú
það er stjörnubjartur himinn
one, two, three o’clock
það er farið heim með hundinn af klósettinu
four o’clock — rock
það er síðasti kanínupelsinn í búðarglugga
five, six, seven o’clock
það er klappað í skemmtigarðinum
eight o’clock — rock
Það eru engir grátstafir í söngnum einsog í Frakklandi
nine, ten, eleven o’clock
það er æði í rokkinu
twelve o’clock — rock
sibbi, dibbi, dú
we are going to rock
around the clock.
Sumar ‘77
--
Estival Internationale:
1.
Kastar hnífum að konu
gleypir eld
stekkur heljarstökk á línu
gefur fíl karamellu
klórar ljóni bak við eyrað
og Rainer klappar og hlær
fursti yfir veruleikafirrtu landi.
2.
Trúðurinn fer í höfuðbað
í vaskafati
trúðurinn fer í bað
undir garðkönnu
trúðurinn steytir hnefa
og dettur í bala
trúðurinn vökvar smókingklæddan
dyravörðinn
trúðurinn rekst á stiga
og trúðurinn hlær
trúðurinn lætur fíla
standa á höndum
og trúðurinn hlær
í stúkunni.
Greifinn af Monte Cristó
Rainer fursti klappar.
Sumar ‘77
--
St. Gottard:
Járnbrautarlestin
hverfur inní fjallið
einsog ánamaðkur í jörðina.
Lestin og maðkurinn
eiga margt sameiginlegt
ef að er gáð.
Annað er ólíkt með þeim,
það er ekki hægt
að renna járnbrautarlest fyrir lax
eða fara á ánamaðki
milli Lúganó og Lutzern.
Og þó er það hægt
í huganum.
Sumar ‘77
--
Í Óðinsvéum:
Sjáum bréfin í móðu, handrit
myndir, sjáum litlu
hafmeyjuna góðu og ljóta
andarungann í lífi ævintýraskáldsins
minnumst þess
hvernig Jónas skrifar Legg
og skel eftir forskriftinni í sögunum
um Stolta tepottinn og boltann
sem var næstum trúlofaður
svölunni en lenti að lokum
í þakrennu, sjáum ævintýrið
um svínahirðinn á teiknimynd,
hlustum á sögu um óþekka
strákinn sem skaut pílu
í hjarta skáldsins, þá ganga ung hjón framhjá
með lamaðan son sinn
í hjólastól, sýna honum ævintýrin
og drengurinn reynir að brosa,
en brosið deyr á vörum hans
einsog síðasti loginn í höndum
litlu stúlkunnar
með eldspýturnar.
Sumar ‘80
--
H.C. Andersen fermdur í Óðinsvéum
Á nýjum stígvélum
gekk ég inn kirkjugólfið
og það brakaði í þeim
eins og jólin væru komin
og ég hugsaði meira um þau
en guð.
Og samvizkan nagaði
mig.
Sumar ‘80
--
Jótland:
Ho Ho Hansen
býr í Horsens.
Ho-ho, segir Hansen
þegar hann ríður út.
Ho-ho, sagði faðir Ho Ho
Hansen
þegar hann reið út
í Horsens.
Faðir Ho Ho Hansen
bjó ekki í Horsens,
þegar hann eignaðist
Ho Ho Hansen
í Morsø.
Ho-ho, sagði móðir Ho Ho
Hansen, þegar hún hitti
föður Ho Ho
Hansen í Korsør.
3. júlí ‘80
--
Anna Frank,
Amsterdam:
Einsog sól
einsog Rembrandt
sýnileg, ósýnileg
einsog dauðinn
fylgir þú okkur
fylgir þú þessari amstursfullu
borg
einsog tungl
fylgi gömlu síki.
Sumar ‘80
--
Dýragarðurinn,
Hamborg:
1. Mig langar til þín
einsog lækinn til stranda
einsog hafróða fljúgi
milli hjónabanda,
einsog Íslending dreymi
undir erlendum hlyni
um tvöfaldan vodka
og tónik með gini.
2.
Er þetta lifandi
eða kopar? spyr konan
og maðurinn svarar, Það er rostungur
þegar það ropar.
3.
Mörgæsir klæddar
konunglega
mæna til suðurs
með þýzkum trega...
4.
Strjútsfjaðrir eru
óskaplega dýrar, segir konan.
Það er vegna þess
þeir geta ekki flogið, segir maðurinn
hróðugur.
5.
Hér var hundlaus maður
frá Aarhus,
fæddur í Faarhus á Suður Jótlandi.
Sumar ‘80
--
Marbach
Hér rennur Neckar: gömul, græn
og gengur eins og Wallenstein
til feðra sinna frjáls og ein
og finnur land sitt kliða í grein
(og andblær skálds fer enn um Main).
Hér sazt þú fyr við sól og dag
og Schiller, þegar geisli skein
í spegli vatns, þú lékst þitt lag
sem lítill fugl í Heidelberg
(þú nístir bæði bein og merg).
En Charlotta í hönd þér hélt
og hún var fegurst auf der Welt
og hún var sól í hjarta þér
svo himnesk sól í Würtemberg
(með nafnið þitt ið næsta sér).
Ódagsett
--
París:
2.987.466 konur
með svefnherbergisaugu
og hárkollur.
Ungur maður á mótorhjóli
með kúluhatt
einsog Lárus frændi.
Ódagsett
--
Noregur
1.
Skógurinn
gengur niður að vatni
og horfir
í hvítan spegil.
2.
Forvitinn skógur
horfir á okkur
úr öllum áttum.
3.
Elgurinn hleypur með forvitin
augu okkar
inní skóginn
og segir
fréttir af þjóðveginum.
4.
Trén kveðja skóginn
og ganga eitt
og eitt niður
að ofþröngum
farvegi Herkju.
5.
Gömul minning
gægist úr sverðinum,
rætur trjánna.
6.
Vængur fugls
á gangstéttinni.
Nú veizt þú
fuglinn minn
meira um annað líf
en ég.
7.
Þú ert ilmur
af heggi
og ég anda þér
að mér
vina mín.
Undir haust
tína syngjandi
fuglar
svört ber
og syngjandi fuglar
fljúga með ilmlausan hegg
inní minningu okkar.
Ódagsett
--
Robert Burns:
Hin gömlu kynni gleymast ei
né gamall bær í Alloway
þar fæddist þú einn fagran dag
og fluttir með þér gamalt lag
(eitt vísubrot frá Wigton Bay).
Og allt sem Skotland enn á til
er að mér sýnist hérumbil
af anda þínum alið, skáld.
Og finni til þitt fólk, þá ber
það fögnuð þinn í hjarta sér:
að þessi tæra lind, þitt land
sé leyndardómur skálds frá Ayr.
Ódagsett
--
Heathrup:
Sardínur í dós
en það vantar olíuna.
Innflytjendaeftirlitið
opnar dósirnar.
Og gæðin koma í ljós.
‘84
--
Georgia
O’Hara horfinn
og þrælastríðið
einungis minning
í erfðavísunum
sem engu gleyma.
Litningalausir
sofa þeir í gamalli
skáldsögu,
sofa frá einni guðsþjónustu
til annarrar.
‘84
--
New York:
Á 46. götu sofa þeir
á tröppum leikhússins
og hafa
götótt stígvél
að höfðalagi.
Á næstu grösum
söngleikahúsin
og sviðin þar sem örlögin
eru ráðin
á næstu grösum
við örlög þeirra.
‘87
--
Evrópuferð sumarið 1990
Vín:
1.
Keisaraleg
sól
á gömlum veggjum
hallarinnar.
Samt er hér
enginn.
Auð herbergi
með gullhúðuðum
húsgögnum
minningar Franz
Jósefs
í hugmyndum
okkar
auð herbergi
utanum ekkineitt,
tómar hugmyndir
utanum hugsjónir
Sveiks.
2.
Fagrabrunns-
höll
rís úr ryði
og möl
og keisaralega gul
kallast hún á
við ilmandi
sól
og kopargrænt lauf
sumarkveðja
trjánna.
3.
Hér dó sonur
Napóleons
segir leiðsögukonan
og bendir, Þetta
er helgríma hans,
en Hitler sendi
kistu hans
til Parísar.
Fríður ungur piltur,
finnst ykkur ekki?
Hver er sínum
gjöfum líkastur,
segir gamalt máltæki.
4.
Svefnherbergi
Maríu Theresu,
segir Guðrún leiðsögu-
kona, eða heitir hún
Angella, spyr ég aftur —
fólk sem á 16 börn
þarf oft
að vera við rúmið.
En hún svaf hér aldrei(!)
5.
Enn fer Papageno
töfraflautu-
skóginn
ævintýralegum
tónum,
Wär’ich
lieber im Wald,
so hört ich doch
manschmal einen Vogel
pfeifen,
fer skóginn ilmandi
tónum
meðan Mozart
gefur.
6.
Ekki er hjarta
keisarans
í kirkju heilags
Stefáns
kirkjur
eru óáþreifanlegt
andrúm
annars hjarta.
Opnið eina dós
og gæðin koma í ljós,
segja kaupmennirnir í nálægum
götum.
7.
Sacher súkkulaði-
terta
er einsog allar
tertur í Vín
hitaeininga-
lausar,
segir Guðrún
og brosir
leiðsögumannsbrosi.
8.
Tod dem Kapitalismus,
skrifa vofur
gærdagsins
á leningraðsgráa veggi
Vínar.
9.
Klósettin
gleymdust í þessari
höll,
segir Manfreð
leiðsögumaður
og iðar
af kátínu,
arkitektinn
framdi sjálfsmorð.
Nú eru loftkæld
útiklósett
við höllina.
Og húsameistarar
hættir
að fremja sjálfsvíg
í ríki Habsborgara.
10.
Græn rennur
Dóná
svo græn,
svo græn
og Strauss hugmynda-
blá fjarlægð
í flögrandi
tónum.
En koksgrá
var hugmynd yðar
um heiminn,
herra húsameistari(!)
11.
Hjartadýr
við hraðbrautina,
jól á sumri.
Sumar ‘90
--
Salzburg:
Rósirnar
eru kátar
í Mirabelle-garðinum.
Og brosa marglitu.
--
Prag:
1.
Í Prag
gengur klukka
gyðinganna
afturábak.
En það á ekki
lengur við,
segir Manfreð.
2.
Himinlaust
hverfur
bakkagrænt vatnið
til himins.
Moldárlaus
himinn
sígur
að svörtum ósi
Moldár.
3.
Gleymdur er Jóhann
Húss
og gleymdur er Zisca,
senn gleymist
Gorbatsjov einnig.
4.
Ósköp
væri þessi borg
tómleg
án hundanna.
Þeir eru, greyin,
kappklæddir
í þessum hita,
segir hún
og virðir fyrir sér
hálftóma
verzlun.
--
Búdapest:
1.
Þjónninn í Fakete
Hollo
skammt frá Matthíasar-
kirkjunni
í Pest
veit ekki hann er
í rostungslíki
með þetta langa
keisaralega yfirskegg.
Ung stúlka
situr utanvið
minjagripaverslun,
hún er í þjóð-
búningi.
Sjáðu hvað þetta
er fallegur
útsaumur, segir
konan
og ég virði stúlkuna
fyrir mér.
Þá kveikir hún
í sígarettu.
Og Búdapest
brennur(!)
Bolonía
Þegar hún sleppir
hönd minni
og skóhljóðið þagnar
veit ég það er
útsala
á Ugo Bassi.
--
Bolonía:
Við skulum búa
á Grand Hotel
í nótt,
segir Visconti betlari
á Independenza,
ég ætla að leika
greifa einn dag.
--
Veróna:
1.
Það blikar á sverð
undir sigð
Aida
og þeir í hringleikahúsi
Verona hrópa bravó(!)
undir himni
og heiðum stjörnum,
þá hugsa ég til þín
Eggert
og vatnsgrænna hlíða Vicenza,
hugsa til huldunnar
þinnar.
2.
Það er grimmd
í skýjunum,
þau eru úfin,
vilja útrás
fyrir ofsa sem umbreytist
í eldingar, það eru
þrumur í skýjunum
einsog hugur Shelleys
hafi læst sig í himininn.
--
Toscana:
Landið æðir
móti okkur
fjöll dalir
og tré,
en Einstein hættur
að mæla hraðann.
--
Andið þið vindar
(Paradísarmissir, Eva.)
J.Þ.
Við hugsum, Jónas, heim um fjöll og dali
og hugans innri sól er bundin þér.
Í brjósti mínu vakir fugl sem fer
með fjaðrabliki einsog landið tali
í vængjum hans og vorblæ undir hlyni
sem var þitt hlýja skjól í eina tíð.
Andið þið, vindar ilmi úr birkihlíð
sem ylur fari blóm í næturskini.
————
En fuglinn þinn sem flögrar enn við grein
og flýgur norður burt úr huga mínum
hann vitjar þín í sólskinsdraumi sínum.
En sólin þín er skuggans flökt við stein.
Andið þið, vindar enn við dag sem skein
með ilm af vorsins blæ í trega þínum.
Sórey, 5. júní 1991
--
Einkabréf til Heines
Kemur einatt vel á vondan
að vera það sem til er sáð
við erum, dr. Heine, hugmynd
og heldur klén ef að er gáð.
Snúum brátt á leið til London
Zwölf lange Jahre flossen hin,
förum eitthvað einsog Londan
elti ryk og hófadyn.
Donna Clara, Donna Clara
du bist Herrin, ich bin Diener
íslenzkt skáld og ekkert nema
æskulausar vonir mínar.
Undir fölum ilmi af grasi
eru, Heine, flestir þeir
sem tínast inní tímalausan
tíma einsog molni leir.
Júní ‘91
--
Raufarhöfn
Þorpið
undir grárri súld
sem veðurstofan
spáði ekki, Ég
dreifi ekki
í dag, segir bóndi
í næsta nágrenni,
þeir spá þurrki,
tvílembd ær
við eldhúsgluggann
og lítill drengur
gefur henni kartöflur
og poppkorn
en skipshundur
eltist við lömbin hennar
nýkominn í land.
Það er leikur í honum. Hann
er að leita að eðli sínu,
segir gamall maður
og gengur framhjá með svartan hatt
yfir signum öxlum. Hann
er að létta til — og festir augun
í austrið.
Ódagsett
--
Vopnafjörður:
Báturinn við bryggju
götóttari
en óstoppaður sokkur,
þeir skipuðu upp
og óku með aflann í frystihús
þar sem ungar stúlkur
með hvítar hettur og dökkt hár
gantast við vigtirnar, Gangið
hreinlega um,
stendur á veggnum
og þær ganga kvenlega um
fyrir piltana.
Sjór
og hús við aldur
auð og hálffallin,
á frystihúsinu fáni
í hálfa stöng
og blaktir yfirgefinn
í súldinni,
annar við gult
timburhús
stoltur og íslenzkur
á stöng sem líkist
baujuspjóti,
upplitaður fáni
einsog líf hins látna,
nú blaktir það ekki lengur
á skari.
Sólarlaus fjöll undir regngrárri
blæju í austri.
Ódagsett
--
Í Þorlákshöfn:
Opinn bíllinn
við hlaðinn torfvegg
um kirkjugarðinn
Puccini leggur undir sig
næsta nágrenni spóans
sem hlustar andaktugur
á útvarpið
en flýgur svo vellandi
með Carusó
inní gamalkunn heimkynni
að segja öðrum fuglum
frá ósýnilegum gesti
í þessu fælna umhverfi.
Ódagsett