.
Ljóð á netöld
Eitt gulnað blað,
aðeins eitt
fellur til jarðar
við fótspor þitt,
fótatak tímans
og tregi.
Steinbúinn
við
Ingólfsfjall
Við hittum huldumann
við rætur Ingólfsfjalls,
hann stóð við mosagróinn
fjallborinn stein,
gáði til veðurs
hann tók kveðju okkar vel,
spurði frétta,sagðist
eiga þarna heima,
hann var hvíthærður
og gráskeggjaður,sagðist
vera eins og grámosótt hraun
því hann hefði ekki
haft tíma til að raka sig,
við sögðum honum
að við hefðum verið
á tónleikum í Skálholti,
hann tók því vel
en spurði einskis framar,sagðist
helzt hlusta á blóm og fugla
og hvíslið í grasi
og mosa,
Náttúran er minn sinfón,
sagði hann og hvarf
inní fjallið án þess kveðja.
En við héldum áfram,
ókum inní rósfingrað
sólarlag Ódysseifs-
kviðu.
Þunglyndiskast
lífeyrisþegans
Við þurfum að ganga gegnum allan fjandann
og guð svo fenginn til að leysa vandann,
en hann er ekki alltaf á þeim buxunum
að allt sé betra en freistingin í þeim hugsunum
sem fylgja okkur eftir alla tíma
og endar með því hún tapast þessi glíma,
því eiginlega erum við bara
atvik milli jarðarfara.
Leið 14,reynslu-
saga
Við vorum þrjú í vagninum,
hún sat fyrir aftan mig
og talaði hátt í gemsann,Þú
verður að standa við þetta,
heyrði ég hana segja,þú
getur ekki svikið mig,þú
verður að bæta framkomuna,
já og kynlífið,nei þú
getur ekki hlaupizt undan þessu og þú
verður að standa við þetta,þú
verður að lofa mér því,
nei-nei,aðeins í þetta eina sinn
aldrei oftar,þú
færð ekki annan sjans,
svo varð þögn í strætó
og ég læddist út
við Hlemm,
yfirgaf vígvöll
þessa vængbrotna
hjónabands.
Gamall frétta-
maður
á förnum vegi
Hann sagðist vera frá Súðavík
og sveitin væri engu lík,
fjöllin bæði himinhá
himnesk og blá,
og engin önnur slík,
þar bæri örn við efsta tind
og úfin ský við norðanvind
en skriðan hneppti hlýrri flík
að hálsi sér,
það var slydda úti og sló að mér.
Ólíkar
forsendur
Þú hlekkjaðir þig við vinnuvélar,
það var ástríða þín.
Ég hlekkja mig við ást hennar,
það er ástríða mín.
Við eigum öll erindi við lífið
á einhverjum forsendum.
Guðs-
kenningin
Einbeitt stóð hún með mótmæla-
spjaldið:Hver skapaði sæðisfrumurnar?
Hver skapaði þær?spurði drengurinn
Guð,auðvitað, sagði hún ergilega,þess vegna
þoli ég hann ekki.
Guð,sagði drengurinn,þessi með skeggið?
Svo hélt mótmælagangan áfram niður á Lækjar-
torg,þar sem ræðurnar voru fluttar.
Ættjarðar-
ljóð
Og ísöldin kemur
þegar framtíð okkar
sekkur með Golfstraumnum,,
sem sagt:
það er dauðasynd
að búa á vitlausum stað
á hnettinum.
All earth
was but one
thought
Byron
(eftir uppskurð)
Þinn heimur sem áður var ósköp við blys
og auðn við tómlega skugga
er varla annað en einskonar slys
með óvænt ljós í glugga.
Þeir sögðu áður við Suðurland
þegar syrti í tvísýnan álinn
að lífið væri að vísu gott strand
þótt virkaði ei kompásnálin.
Jörðin er hugmynd og öll er hún tóm
og einskis í raun að sakna,
samt ertu vorið og ilmar við blóm,
þegar jörðin og fuglarnir vakna.
Póst-
módernismi
Það er fífill og sóley í fótspori þínu
og fugl á eggjum í hreiðrinu sínu,
það er sumar í bænum , á Suðurgötu
er sólinni helt eins og vatni úr fötu,
en öll er sú reynsla eins og hún væri
endurspiluð af gamalli plötu.
Samt eru fuglarnir aðrir en áður
og enn er sólin ný eins og forðum,
þótt hugmynd okkar um heiminn sé víst
að hluta til laus úr föstum skorðum,
við leitum guðs vors lands,en þó
í löngu þvældum orðum.
Hvítur
hrafn
Ég er einn og enginn finnur
annað en mér líði vel,
reyni að viðra vængi mína
og viðkvæmt stél.
Engu líkara en aðrir hrafnar
eigi bágt með það
að finna lífi ljósra vængja
líka stað.
Flýg samt eins og enginn spyrji
um afdrif þessa skrítna hrafns,
það er eins og einhver vitji
síns eigin nafns.
Júní ´05
Svo rís
um aldir.
Jónas
Við gengum með ánni,
allar víkur froðufullar
við lygnan strauminn,
þannig horfi ég nú einnig
yfir fljót tímans.
Vilji er
allt
sem þarf
E.Ben.
Mig dreymdi um að taka dauðann í nefið
og drepa tímann um leið,
það var undarleg reynsla og engu líkar
en ég ætti heiminn um skeið.
En dauðinn lét sig það litlu skipta
hvernig lífið flöktir við kveik,
við erum líklega óboðnir gestir
í einskonar hildarleik.
Eða sem flugur við lítinn loga
sem lifnar eins og roði á kinn.
Nú er sjálfur dauðinn dauður,
við drepum þá tímann enn um sinn.
Reynimelur 25a
Þegar ég sé trén í garðinum,
þennan ummyndaða jarðveg áttfætlunnar,
hugsa ég um kraftaverk
og þegar ég sé þrestina
fikra sig í laufinu
hugsa ég um veizlu,
það er veizla í garðinum okkar.
Þannig lætur hann vita af sér,
hann sem var alltaf að tala
við skeggjaða gyðinga í gamla daga,
og þeir héldu hann liti út eins og þeir.
Nú eru kettirnir komnir
í edensgrænan garðinn hans,
en það er kattlaus fuglasöngur
fyrir utan gluggann okkar.
Að upptökum
Nílar
Lífið er afþreying,einþáttungur
og enginn kann hlutverkið,það
endar að vísu með einhverjum hætti,
þegar örlögin ríða í hlað.
Hver villist ei inn í vitlaust hlutverk
og veruleika sem er
ætlaður þeim sem einhvern veginn
hljóp útundan sér.
Enginn varð mér innan handar
um afdrif sem biðu mín
og því hef ég orðið af ævintýrum
sem áttu sín hýjalín.
Og þú varst í öðru illa leiknu
andstreymi þarna á sviðinu,
rétt eins og málning sem eyðist undan
útsynningi og ryðinu.
Því ævin er afþreying og þú leikur
að örlögum þínum,þau tvinnast
við líf okkar hinna sem leitum einnig
eins og Livingstone afdrifa sinna.
Dauðinn er engin smitandi smán
þótt sviðið sé autt í bili,
hann er aðeins skuggi sem lifnar og leikur
við ljósið á gömlu þili.
26.6. 05
Í
miðbænum
Í suðvestur sólinni er Hannes Hafstein
skuggi á stjórnarráðshúsinu,
þannig er allt afstætt,
einnig í sólinni.
Í Grasagarði
Þegar ungarnir bætast við í Grasagarðinn
og gæsirnar hyggjast styrkja aðhald og vörnina
þá varpar mávurinn vænghvítum skugga á tjörnina
og veröldin titrar af kvíða við grasrótarsvörðinn.
...hann ýtti
frá kaldri Skor
M.Joch.
Kallazt er á yfir öld,yfir höf,
vor eilífð sem bergmál við gröf,ég heyri það eins og hvíni við vinda
hvíslið af fúnandi beinum,
það er eins og ákall af yztu nöf
eða ástarhjal í meinum,
vér erum bergmál og bregðumst til að mynda
við bátsæknu lífi,stuttri töf
eða hímu sem hæfir ei neinum,
rétt eins og ágjöf við óvíga tinda
því örlagaboðin sem berast til vor
eru bálför í nákaldri Skor.
Viðlög ll
Sólin er baldursbrá,
lífið lítið strá
en læzt þó vera
fjögurrablaða smári,
baldursbráin
sól í þínu hári
-------
Enginn hófadynur deyr
í dauðs manns tröðum,
nú eru aðeins blóm
og fuglar
og fjallahnjúkaþeyr
á Örlygsstöðum.
21.júlí ´05
Fuglarnir eru í fótabaði
í Nestjörn,
engu líkara en þeir
standi á gulum spegli
í kvöldsólinni.
Ágúst-
veður
Hún situr á bekk,les
í bók,
barnið sefur í vagninum,
hunangsfluga í sólrauðum
brúðarstjörnum,
en geitungur við kókflösku,
fiðrildi sem var ormur
í trjálaufi fyrir ekki löngu
fylgir mér eftir,tvær telpur
príla í Móður jörð,
það er fjórði ágúst
og norðvestlæg gola
af Esjunni.
Í fyrradag gekk hann á
með þrumum og eldingum
fyrir austan en veðrið
hefur gengið niður,
og í gær
voru hvítir skýstrókar
yfir gestvænum fjöllum
í norðri.
Nú er bjart yfir Keili
og blár opinn gluggi
yfir suðurfjöllum.
Þar er nú útsýn
til eilífðar.
Hús
í Vesturbænum
Ég sé það er búið að reisa
stillans við húsið,laga
þakskeggið,mála gluggana,
þannig væri einnig
kominn tími til að flikka uppá
minningu þeirra
sem áttu hér heima,
gera minningu þeirra
húsvænni.
En arfleifðin er ekki
í tízku
og þeir sem dóu frá húsunum sínum
eru jafndauðir og stytturnar
í bænum
og engu líkara en við séum á hröðum
flótta undan ísöldinni.
Vél-
menni
Hugsun okkar
geimskip.
Við erum með hugann
við marz,ekki mánuðinn
heldur stjörnuna,
rauðu plánetuna
eins og hún
er kölluð.
Hvers vegna?
Eigum við stefnumót
við guð,
eða hvellinn
mikla?
Eða okkur sjálf ?
Og vélmennið
horfði á mig
vatnsdauðum augum,sagði
því nú var lag
eins og karlarnir sögðu.
við Selatanga,Viltu
í nefið Jón,
viltu í nefið?
Skuggar
í garðinum
Dalían í kerinu
á tröppunum við útidyrnar
er farin að gefa sig,ég held
það sé vegna skugganna
sem sólin framkallar
í garðinum við húsið,götumegin.
Það er langt síðan ég hef
séð þig,en nú ertu komin
heim aftur og ég sé
að þú hefur verið skuggamegin
í lífinu,sé þú ert farin
að fölna eins og dalían,sé
hvernig sólin hefur skilið eftir
skuggana í garðinum þínum.
Ég vökva dalíuna og hún
tekur við sér í kerinu
og kannski kemur einhver
og vökvar þig einnig
áður en ágústsólin hverfur
eins og einmana fugl
að fjöllum,
ég veit það ekki.
Martröð
Lífið er tími sem eyðist af
og einn góðan veðurdag geng ég við staf,
mig dreymdi barn sem ég burðaðist með
eins og bölvun af himni meðan ég svaf.
Það er grámygla úti og engin sól
og útlitið slæmt þegar haninn gól,
ég hristi af mér þá aðsókn sem var
eins og óveðursský við Tindastól.
Ég horfði á grenið við gluggann minn,
það grænkar og vex inní himinninn sinn
og hugsun mín fylgir því eftir, enn
er arfasáta við bæinn þinn.
Þannig kom njálan á nýjan hátt
eins og nornirnar vefi sinn örlagaþátt
öðruvísi en ætlazt var til,
það er útsynningur og heldur grátt.
A la Mokka
Ég hitti um daginn á hótel Sögu
hressan og kátan Elías Mar,
en bananalýðveldi leitar það uppi
sem leiðir til glötunar
og er nokkur furða þótt framtíðin glotti
eins og fjármagnið ræður um stund,
helzt eins og mafíumútur og Gotti
mæti á þann hluthafafund
og braskarar sýknaðir öllum til ama
þótt enginn trúi því víst,
en flestum er nánast samstundis sama
hvað síðarmeir af þessu hlýzt.,
við Elías drukkum einungis kaffi
og afgreiddum nútímalist.
Minning
Dauðinn er stafkarl,hann starir á þig
úr stórum og holum tóttum,
þegar hann birtist brá þinni sól
eins og birta yxi að nóttum.
Dauðinn kom og kallaði þig
eins og kynnir uppá sviðið,
þá gerðirðu allt til að drepa á dreif
þeim dögum sem nú hafa liðið.
Dauðinn er fjölmiðlafíkill,ég veit
honum finnst að hann eigi leikinn
þegar logar við skar og flugan fer
að finna hitann við kveikinn.
Morgunljóð
í gróandanum
Það er guðdómlegt veður í garðinum mínum
og gullregnið breytist í sól
og vorið kyssir syngjandi svörðinn
í sólhvítum kjól.
Og sírenan blánar af blánandi degi
blárri en sólin er gul
og hugur minn vex inn í vestanblæinn
og vornæturkul.
En grenið ið næsta við grænan himin
þar sem guðirnir brugga sín ráð
og kónguló gengur um vef sinn að verki
og visnaðri bráð.
Hailsham
Það sem nazistar stunduðu áður og ýmsir kölluðu hreinræktun
er orðið að vísindalegum metnaði og kallað einræktun.
Hún verður notuð til að framleiða ofurmenni og einnig til að klóna
ósköp venjulegt fólk svo við losnum við vandræðamenn og róna..
Þjóðfélagið svonefnt er alltaf að taka á sig endurteknar myndir
og einkum er það nýtízkulegast að fremja gamlar dauðasyndir.
Öll hvílir þessi þróun á okkur mönnum eins og mara
því margir verða framleiddir sem líkamspartar til vara.
Það á ekki af okkur sjálfum eða samfélaginu að ganga eins og stendur
því sumt af því sem við tökum okkur í framtíðinni fyrir hendur
er eins og þjóðsagan gamla um móður mína í kví kví
og margföld ástæða til að kvíða því.
Vinsældir
Sveinn herðubreiðar-
málari var ósköp dapur
þegar þeir Gunnlaugur,
vinur hans hittust
á Lækjartorgi,
svo að Gunnlaugur sleppir
næsta strætisvagni
og spyr,
hvers vegna?
Æ,sagði Sveinn,margan daginn
sel ég ekki neitt.
Gönguferð
um
borgina
Í Hólavallakirkju-
garði er engin
stéttaskipting,þar
liggja allir jafnt,
legsteinar að vísu
misháir,sumir mosagrónir,
aðrir ekki,
garðurinn er 5-stjörnu
hótel hinna dauðu,
fullsetið.
En það vantar reykskynjara.
Samt eru brennuvargar
á næstu grösum,
þeir sem leggja eld
að mosagróinni æru
hótelgesta,
þeir sem kveikja
í arfasátu dauðans.
Í þéttsetnu hótelinu
er lífsglöð stúlka,
nú engilhvít minning
eins og glæður rísandi
dags.
Og bræður sem dóu
úr spænsku veikinni
á næstu grösum.
Ég geng í bæinn,
kem við í Apótekinu,fæ mér
svissneskan mokka
og held svo áfram upp Arnarhól
undir réttvísandi öndvegis-
súlum Ingólfs,
og þarna er fornbóksalan
við Klapparstígshornið
þar sem Fischer
skákmeistari grúfir sig
yfir lystugar síður
gulnaðra rita,
þessi trjámaðkur frægðar
án ábyrgðar,
þarna situr bókaormurinn
og teflir við tvísýna
prentstafi tímans,ég tek
af mér derhúfuna,inni Braga
eftir gömlum bókum
um líf eftir dauðann,hann
teygir sig í hillurnar,
réttir mér og segir;Hér er
Á landamærum
annars lífs.
Þar er mikið af jarðsprengjum,
sagði ég.
Og kvaddi.
Þið eruð
frjáls,
veljið
Sartre
Hvort fer ég þangað sem hjörðin heldur
eða hugurinn stendur til,
þangað sem áformin eru fleiri
en allt það sem ég vil
Hér geng ég með stafinn gamall maður
og græt ekki hlutskipti mitt,
en hjörðin fór áfram og enginn vissi
um ætlunarverkið sitt.
Aö víkja er eitt en áformið annað
sem ævin sló í þinn vef,
mig dreymir víst fegurstu drauma mína
að dagslokum þegar ég sef.
Og svo kemur að því að enginn hugsar
um afdrif sem steðja að mér
þegar hjörðin æðir að hinztu rökum
og hjarta mitt gleymir sér.
Horft um öxl
1.
Þú snertir mig enn og æska þín
hefur ekkert breytzt eins og hver maður veit
þú varst mitt fagra fyrirheit,
sem flöktandi vonir við gamaldags augu mín.
Ég horfi á þig og hjarta mitt
fer hvítri glóð að brjósti mér;
ef finn ég ilminn í fylgd með þér
þá flögra ég enn sem vængur við blómið sitt:
í huga mínum sumar við sól
og sezt að lokum þessa dags
sem svalur skuggi sólarlags
við syngjandi blóm í fífilgulum kjól.
Við fylgjumst að og eitt er víst
þitt endurskin við gömul spor
er minning þess þú varst mitt vor
og veröld þín mín gleði,ekki sízt.
2.
Það var 1.október 1949 og ég naut þess eins
að vera kominn heim
en þegar við hittumst um kvöldið var veröldin
aðeins handa okkur tveim,
ég settist á stólinn hjá þér og svo dönsuðum við bljús,
þetta var í Tjarnarcafé sem er gamalt hús
eins og við
og þegar ég hélt þér fast og ákveðið
og sleppti þér ekki úr fanginu
varstu eins og perluskel sem rótaðist með þanginu
og síðan hefur þetta brimþunga haf
verið athvarf okkar
og við hlustum saman enn eins og áður
á andköf hafsins og þennan vængjaða
fuglaklið.
nóv ´´02
Sumardagur
í Elliðaár-
dal
Við göngum með Elliðaánum
og andvarinn leikur í kræklóttum trjánum.
En þú ert ennþá jafnung eins og forðum
og augu þín sólir í föstum skorðum.
En hólminn er sólskin við svanavæng
og sautján punda hæng.
Og blómin ilma og brosa við deginum
og blómstra meðfram troðnum veginum.
En hrafnaklukkan horfir til þín
í himneskri þögn sem dregur til sín.
Og allt sem er hvunndagslegt hverfur nú eins
og hverfulleikinn sé ekki til neins.
Þú krýpur við stíginn og fingurnir flétta
fíngerðan ilm eins og mosi við kletta.
En sjálf ertu ilmandi jörð og nú
er eilífðin vatnið blómin og þú.
( 17.og 18.júní ´ 05).
Ker-
ljóð
Þú ert blóm
í kerinu við dyrnar,
en ég er með hugann
við annað ker,
þó ekki Kerið
í Grímsnesi.
Pólitískur
klíkufundur
á Mímisbar
Ég ætlaði að fá mér bjór við barinn,
þar var blæjalogn,ekkert hávært mal,
síðasti kastljósfíkillinn farinn
með fjasið sem viðbót við annað hjal,
ég sat þar hugsi og hlustaði ekkiá háværa þögn við auða bekki
en kveið því öllu sem koma skal.
Fékk svo bjórinn og bað um hnetur
og blessaði þessa kyrru stund,
þá komst þú og Páll og Pétur
og plötuðu mig á klíkufund,
friðurinn úti og aukinn kvíði
og yndæl kyrrðin jafngilti stríði
og heimsendi einnig í það mund.
SMS-laus
tímamót
Ég stóð undir kirkjuveggnum,
talaði í farsíma,þá hófst
klukknahringing úr turninum
því það var útför
í aðsigi,ég reyndi að halda
samtalinu áfram,en það dó
inn í klukknahljóminn,svo ég slökkti
á símanum,sendi SMS-skeyti
í staðinn.
Þannig lýkur síðasta samtalinu einnig,það deyr inní klukknahljóminn.
SMS-laus hverfum við
inní kyrrþey margra fyrirheita.
Heilsubót
afturgöngunnar
Ég hef haldið mig við það
sem Þórbergur kallaði
heilsubótargöngu.
En...
Þú gengur svo mikið um bæinn,
sagði hún,að það endar með því
þú gengur aftur.
Þessi athugasemd hefur valdið mér þónokkrum áhyggjum.
Nýbúi
Nýbúar segirðu?
Hvernig get ég verið á móti þeim,
kominn af nýbúa?
Afi minn fór ungur
frá Noregi (sem hvarf
sjónum í hafið eins og hilling,en
Vatnajökull reis
eins og bjarndýr úr hvítri vök),
amma mín
hafði meiri kynþokka
en allt umhverfi æsku hans
í Björgvin,
samt var hún aðeins sextán ára
þegar þau kynntust
á Fógetanum (!)
Dúlsínea
frá Tobósó
Þú dásamlega Dúlsínea mín,
ég drep þá loksins niður þessum penna
því þú ert fönguleg og flestra kvenna
fríðust,mitt hlutverk er að leita þín
í eilífri gildru,álagaham því þú
varst aldrei til og ekki heldur nú
og þó er líf þitt þessi örlagasenna
og þrotlaus leit,ó Dúlsínea mín
og það er eins og fjalir tímans fljóti
að feigðarósi að horfa á þig brenna
við örlög mín,því
ég er don Kikóti
og álög þín.
:..og þá fóru
brýnn hans í lag
Egla
(í Elliðaárstöð)
Stöðvarklukkan er tíminn
og stanzlaust tifar hún
útifyrir laufgað vor
og látlaust tún
jörðin mjúk eins og hreiður
við haf og dún
og himinninn upplyftir sinni
augabrún
Þorsteinn
-minning
Guðir á helvegum hafa nú sagt
að hamingja þín sé úti
fyrst dauðinn hafi svo fyrirlagt
að framtíð þín lúti
í gras eins og alltaf er
og nú er höggvið nærri þér,
það er sólskinsdagur og sést þó vart
til sólar, því dauðann ber
fyrir augu þín og allt svo svart
og einnig sólin í brjósti mér.
Vetrarganga
í kyrru veðri
Karlinn í tunglinu
fékk sér kvöldgöngu
í veðurblíðunni,
hann gekk yfir fjörðinn
við gulan staf
fékk sér sæti í Örfirisey
og andaði að sér,
þetta sama kvöld var drottinn
allsherjar einnig á stjái
hann var að líta eftir úrverki
sköpunarinnar,
þegar hann slökkti á sólinni
varð tunglmyrkvi í Örfirisey.
Annars bar ekkert til tíðinda
í borginni þessa nótt.
“Á þeim tíma...gæti
regndropi runnið
niður rúðu”
20.júní ´05
Líf þitt regndropi
á leið niður vota rúðu,
en þá brýzt sólin
eins og sáluhjálp úr ilmlausu keri
og þurrkar regndropann
af rúðunni,
hann hverfur af gagnsæju gleri
og glampandi sólin
strýkur himininn burt
af húsvönum gluggum og klifrandi laufi.
En þrestirnar hvíslandi geislar
við grenitréð sem hlustar
með sperrtum eyrum tímans,
en eilífðin stendur á hleri.
Frá Eden
til okkar
Stjórnmálamenn nota mikið af klissjum,segja
til að mynda : Lögreglan fékk veiðileyfi
á Bónus,þegar reynt er að koma höggi
á andstæðinginn,
sumir fá veiðileyfi á rjúpu,aðrir á hreindýr,
sjálft er lífið veiðileyfi á þá sem okkur
hugnast ekki,
við erum gæðakonan góða
í þekktu ljóði Jónasar, plokkum æruna
hvert af öðru eins og óvandaðir
stjórnmálamenn og tönnlumst á henni
unz hún er eins og útspýtt hundsskinn,
við
eftirmynd guðs sem hann skapaði
í garðinum forðum í sinni mynd!
En síðan hefur hann ekki sézt.
Söknuður
Það er haustlegt.
Ég er ófleygur
múkki
horfi af blásnum
mel
yfir vaxandi ána,
horfi á eftir þér
til hafs.
Syndari
leitar
aflausnar í
Landakoti
Hann gekk að dyrum kirkjunnar og hugðist hverfa inn
en hún var læst því drottinn reyndi að vernda garðinn sinn.
Hann gekk svo burt en þá kom systir Fulberta og fór
með faðirvorið handa þeim sem ætla að drýgja hór.
Hún er að vísu dáin en dauðinn megnar allt
og dyrnar voru opnaðar og hann naut þess þúsundfalt.
Og síðan er hann kaþólskur og kann að meta það
og krýpur nú við bekkina með guð í hjartastað.
(Sbr. Morgunbl. 15.febr. 1959)
Smælki
1.Úr Morgunblaðinu
Jæja,þá ertu gengin til þurrðar,
stóð í minningargrein Jónu og Urðar.
Sem sagt,engin upprisa í staðinn fyrir þig
sem hugarburðar.
2.Kötlugos
Ég rétti út höndina
og sá hana ekki.
Páll Sveinsson
sjómaður
3.Fjallganga
Þú stóðst á tindi Heklu hám
uppað hnjám.
4.Þjóðrækni
Hún var svo þjóðrækin að hún dó
17.júní í Hallormstaðaskóg.
Úr minningargrein
í Morgunblaðinu.
5. 17.júní og Ibsen.
Tjaldurinn í Vatnsmýrinni vakir yfir þremur ungum
og villiöndin syngur um ástina í Skaftártungum.
6.17.ágúst,menningarnótt
a.Menning og maraþonshlaup
og misheppnað skaup.
b.Menning og meiri bjór
martröð og slitnir skór.
c.Stórstreymt og tunglið hvítt
blindfullt og fólkið skítt.
7.Ummæli skáldsins.
Ég er orðinn þreyttur á bókum
sem eru eins og þær eiga að vera
7.Undir haust
a.Enn eru trén
aprílspor
á vori.
b.Keilir siglir þöndu tungli
til hafs.
c.Ég er grenitré
og reyni að vera grænt
allt árið
sagði skáldið.
8 Ummæli skálda enn
a) Borges sagði,Annað þarf ekki til að deyja
en hafa lifað,
þannig er sá einn ódauðlegur
sem hefur ekki lifað.
b) Það var lífið sjálft
sem var skáldskapur
segir Durrell í Clea,
þannig er veruleikinn ekki
í dagdraumum,
heldur bókum.
9.Úr gömlu ljóði
Þú ert kviksettur
gærdagur
í huga mínum.
10.Ekkert breytist
Björgvin Guðmundsson tónskáld
talar um sorptízku
í ævisögu sinni.
Það er eins og draugagangur
í dagbókinni minni.
11.Hrösun
Enginn dettur um fjöll,
menn detta um litlar
þúfur.
Úr Noregsferð,
júlí 2003
1,í Osló
Í kopargrænni þögn
utan við Þjóðleikhúsið
Björnson Ibsen
hreyfingarlausir,
handan götunnar
svartholda maður
frá Sómalíu
og dansar við gamalt
tré.
2.
Stóðum þrjú
við leiði Ibsens
lásum ljóð hans
til Súsönnu
á legsteini hennar,
ung kona gekk hjá
með stóran svartan
hund,
við báðum hana taka mynd
af okkur þremur.
Hún brosti
undan sólinni,
hundurinn lyfti afturlöpp
við næsta leiði.
Svo smellti hún.
3.
Gengum yfir Torggötu-
brúna
Pétur Gautur
á elgshornum
eins og Bjartur
á hreintarfinum
hugsaði ég,
er þá ekkert nýtt
undir sólinni?
4 ,í Þrándheimi.
Á gömlum grjóthellum
við Niðaróssdóm-
kirkju
vitnisburður
um þá sem áðu
endur fyrir löngu
við þögn tímans,
nokkrir máðir stafir,
nokkur orð
á íslenzku.
Á næstu grösum
endurgerð smiðja
frá miðöldum,
fallin týnd,
en tungan enn
í smiðju tímans
Súnamí,
´04
Hvar er guð, ó hvar
er hrópað útúr sorginni,
þögn hans hvílir hulin gáta
en hávær yfir borginni:
milli hans og okkar er
eilíf þögn og niður í grjótinu
og þegar aldan rís að ögri
með örlögin í rótinu,
þá lætur hann afli orku þess
eftir að ljúka verkinu,
það er eins og einhver slökkvi
aftansól í lerkinu.
3ja.jan.´05
Annað brúðkaup
er kjærleikur
J.C.
Hvað er í þessu
farlama húsi?
spurði hún.
Gamlar minningar
sagði hann.
Og þau horfðu saman
á húsið flutt
af grunni.
Gammel Dansk
Í kirkjugarðinum er fólk sem ég þekkti ekkert,
þar eru konur sem töluðu um að eitthvað væri sætt og lekkert
(sumar lifðu jafnvel án þess drýgja hór)
og þar eru karlar sem fengu sér Gammel Dansk með bjór,
en flestir lifðu eins og lífið væri alltof þröngir skór.
Lok
Edinborgar-
hátíðar ´05
Flugeldar springa út
á himni
eins og tónar Beethovens
við gömul hljóðfæri,
.
það er kvöld við kastalann
marglitir vængir
í hlýju svörtu myrkri.
Edinborg
4/9 ´05
Augun flugur,
festast í gulum
blysvef á himni,
Sjáðu þetta blómabeð,
segir hún
og bendir.
Fuglar
við Crail
Sérðu blómið,
sagði hún,það
vex út úr klettinum,
en ég var með hugann
við brimið,
þessa hvítu vængi hafsins.
Crail-höfn.
Á hvítum
vængjum
stígur haf
til himins,
og blossar við kletta.
Summer 2005,
Edinburgh zoo
Ég horfðist í augu
við górilluna
hugsaði eins og hún,Þetta
er einkennileg
skepna,
þá kom hópur skólastúlkna
og ein þeirra sagði
flissandi,Nei, hvað hann er
líkur honum afa!
Ég laumaðist út,
gekk óséður
til mörgæsanna
þær voru að viðra vængina
í síðdegisgolunni,það var
kjólfatahátíð í sólinni
sumar með hvítan kraga
á brjósti,aðrar nefgulan
og þegar ég virti vængina fyrir mér
fjaðralausa eins og áraspaða
sá þá kljúfa sjógrænt vatnið
í garðinum
fannst mér þeir líkastir hugsunum okkar,
þessum fjaðralausu
hversdagslegu
hugsunum.
Það má nota þessa vængi
á ísköldum hafsvæðum
heimskautann,
sagði heilinn við sjálfan sig,
en það flýgur enginn á þeim
til fjarlægra drauma.
Linlithgow
Palace
Hún kallar á hundinn,
hann hlustar ekki,Ég
skal gefa þér ostbita
ef þú kemur,
ostbita...ost kallar hún,
hundurinn horfir á hana
veltir sér í grasinu;
snýr uppá sig
ég virði kastalann fyrir mér,
eitt sinn leit María
Stúart
út um sóllausan glugga
sem veit að vatninu,
horfði á fugl
horfði á döpur ský,
hér voru ræturnar
hér fæddist hún,
nú eru minningar hennar
ekki ostsbita virði
og framtíðin rústir einar.
Edinborg,7.sept ´05
Hallgrímur Thorsteinsson fréttamaður hringdi til mín,
sagði , Davíð er að hætta í pólitík , hvað segirðu um það?
Íslenzk stjórnmál ? sagði ég.
Já, sagði hann ,ég hringi aftur
til þín eftir tvo tíma,geturðu ekki haft gemsann opinn?
Kvaddi svo.
Einn stóð ég þarna í dýragarðinum í Edinborg,einn í apahúsinu
og horfði á þessa frændur okkar grandskoða gestina forvitnum augum.
Að hann skyldi hringja hingað,hugsaði ég,einmitt hingað.Hélt auðvitað
ég væri heima,en nú vitum við ekki sjálf hvar við erum
á hnettinum,
tæknin eltir okkur.
Og íslenzk stjórnmál umhugsunarefni í apahúsinu í Edinborg!
Hvort var það fyndin alvara eða alvarleg fyndni,svo ég vitni
í séra Bjarna dómkirkjuprest.
Unglingar frá ýmsum löndum skemmtu sér konunglega
yfir lýðræðislegu frelsi apanna í þéttriðnu búrneti dýragarðsins,
en ég leiddi hugann að spurningu fréttamannsins,marglúinn
ísbjörn í framandi umhverfi nashyrninganna
Septemberferð
til Bretlands,´02.
Á Trafalgar
Sólargeislarnir leika sér
í gosbrunninum
eins og börn við ljónsmakkana.
Fugl í hestsfaxinu
talar við Georg lv,
enginn veit hvað þeim
fer á milli,
svo flýgur fuglinn
af faxinu
og Nelson horfir á eftir honum
inní marglit þök
við fallbyssugráan himin.
Í þjóðlistsafninu
sýning á ljósinu
jesúbarnið alltaf í mikilli birtu
meistaranna
(þeir eru aðrir en sá
sem sólina skóp og himininn).
Konungur saknar fuglsins
sem er hættur
að hvísla í eyra hans
og heldur norður til Skotlands,
horfir nú yfir götuna
sem kennd er við hann
í Edinborg
og skimast eftir fuglinum
að sunnan.
En unglingarnir strjúka makkann
á ljóninu
og Wellington horfir á,
minnugur þess
hvernig rándýrið öskraði
við Waterloo.
Berners-hótel,morgunverður
Kokkurinn stendur
með stóran hníf
við kalkúninn,sker þunnar sneiðar.
Andlitið svart og lokað
en hýrnar eins og land
við sólarupprás,þegar hann hugsar
yfir hafið.
Er kalt á Íslandi?spyr hann
og svarar sjálfum sér,Nei,
engin mengun.
En ég þoli kulda ágætlega.
Mengunin hefur
eyðilagt jörðina.
Og landið í andlitsdráttum hans
hverfur aftur í sólarlaust
myrkur.
Snýr sér að kalkúninum
og sker nýja sneið.
Og það á eftir að versna,
bætir hann við með sjálfum sér.
Hugsanir
á göngu
1)
Við höfum sólina
í bakið,
skuggi þinn gengur
við hlið mér
á gangstéttinni
sporlaus skuggi þinn
fylgir mér eftir.
2)
Eins og flygillinn
á hótel Berners
leikur Motzart af segulbandi,
þannig er líf mannsins
á rafeindaöld samtímans.
Og við sem vitum ekkert
um rafmagn!
Eins og Billy Graham minnti
okkur á:hvað er rafmagn?spurði kennarinn,
lítil stúlka rétti ein upp höndina, hikaði,Ég
er búin að gleyma því,sagði hún.
Það var slæmt sagði kennarinn,því enginn
vissi þetta annar!
Þannig fer lífið með okkur,
við sem erum einungis
forritaður flygill
í sinfóníuhljómsveit
guðs.
3)
Ekkert dýr er eins óásjálegt
og maðurinn,
ekki ljónið
né tígurinn
enginn fugl,
ekki einu sinni
hrægammurinn.
Ég er þess fullviss
að náttúran er að verða
hundleið á manninum,segir hesturinn
við fuglinn
og náttúran á eftir
að útrýma manninum.
4)
Í næsta nágrenni
lítið veitingahús
tómt
þjónninn stendur við dyrnar
og klórar sér í rassinum.
Þota flýgur yfir borgina
eins og lax milli hylja.
5)
Gamall maður situr
á gömlum bar í Sóhó,
drekkur Grolsch,
svarthærð stúlka
við næsta borð
hlær eins og mávur
í slori.
Á leið norður
Fjalllaust er þetta land
flatt eins og marglesið dagblað,
snjáð dagblað með kálfslöppum
eins og gulnað lauf.
-----
Ég á heima í landi
sem er ekki til,
enginn þekkir það
nema fuglinn.
Og ég segi við hann,Varaðu
þig á fálkanum.
Edinborg
1)
Velkomin,
stendur við hliðið
á gömlu geðsjúkrahúsi
og regnið drýpur
af septemberhryggu laufi.
2)
Lægðirnar
í höfði mínu
bera jörðinni vitni,
hvernig hún hugsar
frá einum degi til annars.
3)
Fólkið hakkar í sig
slúðurblöðin
eins og akurhænur
smákorn á veginum.
Ó, þessir fjölmiðlar,
þessar beinakerlingar
á vegvilltum heiðum
samtímans.
4) ( Í september)
Spor dauðans
á Manhattan
hóffar í huga mínum.
5)
Ég er gangandi gröf
og enginn hefur séð
kistubotninn.
6)
Þegar guð tekur af sér
hárkolluna
getum við andað léttar.
7)
Kastalinn framhald
af gömlu storknuðu
bergi,
manngerð hugmynd
á leið til himna..
8)
Neðst í Kanúka-götu
gamall kirkjugarður
eins og fallnar rústir um kirkjuna,
við innganginn fjórir
utangarðsmenn
einn í bláum gallafötum
með hvítan skeggkraga
eins og hurðaskellir,
drekkur af stút
og syngur hástöfum,hinir
taka undir.
Hundurinn hlustar á
eins og gagnrýnandi.
Við Grasmarkaðinn,
Edinborg
Við sátum á barnum
Síðasti dropinn,það var
kvöld og kastalinn uppljómaður
eins og Paradís í hugskoti
hryðjuverkamanns,
en við sáum ekki til himins,augun
límd við torgið
þar sem gálginn stóð
endur fyrir löngu,tíminn
á rauðu ljósi og við horfðum
út á götuna þangað sem þjófurinn
drakk síðasta snapsinn
áður en snaran þrengdi
að hrukkóttum sólbrenndum
hálsi.
Við heyrðum hrópin,enn
heyrum við hróp fólksins
sem þyrpist að gálganum
eins og börn í fjölleikahús.
Skýin flosþunn og hvít
í húminu eins og slæður
svikamiðils í þrunginni
návist dauðans.
Cramond
Sól í rigningarúðanum og engin hreyfing í garðinum,
nema hvað tvær kanínur hlaupa milli leiðanna
og leika hádegisvofur í sólinni.
Ég er með derhúfu eins og Neruda,nýkeypta
í Princes-street,skáldlega húfu og minnir
á kreppuárin.
Við rómverskar virkisrústirnar mettuð þögn
og minnir á bókasafnsþrungið andrúm
sem fylgir okkur að ströndinni.
Hafið skellir hvítum vængjum á grandann
og við horfum á fuglana endurtaka hreyfingu þess
í mjúkum síðdegisvængjatökum fjarðarins.
Hitchockslaus kyrrðin í kirkjunni..
Og yfir okkur lítið flosmjúkt ský sem Baudelaire
kvaðst elska endur fyrir löngu.
Dryburgh Abbey,
suður-Skotlandi
Hér hefur maðurinn
skilið eftir sig
andartak tímans.
Klaustrið hrunið
að vestan
legsteinar drúpa
við íslandsgrænt
gras
tví-tví,syngur fuglinn.
Tweed-áin á næstu
grösum.
Hér liggur skáldið
frá Abbotsford,
enginn titill
ekkert
aðeins gras og steingrár himinn..
Kvakk-kvakk syngur annar
fugl
og forðar sér inn í nálasárt grenið.
Allar fornminjar
á Íslandi
eru grafnar í jörð,
segir hún upp úr eins manns hljóði.
Þannig er einnig minningin
fornminjar
undir íslendsgrænu
grasi.
Við
á þessari löngu leið
frá einum legstað
til annars.
Georgs-gata,
Edinborg
Skuggi þinn fylgdi kvöldsólinni
vestur götuna,þú horfðir
á sjálfan þig hverfa með henni
inní kalt steinsvart myrkur framandi
borgar.
Langt síðan þú komst þangað fyrst,
þá voru vagnhestar með augnblöðkur
til að sjá ekki umhverfið,
nú væru þeir öfundsverðir.
Heimkoman
Nýkominn heim horfi
ég á skrælnað laufið
í garðinum,horfi
á sumarið kveðja,sé
haustið ganga í garð,
hún segir Við verðum
að hreinsa garðinn
og ég safna
laufinu saman
safna sóldögum
saman,hreinsa garðinn.
En næsta dag heldur
laufið áfram að falla
og garðurinn fyllist
af gulnuðum sóldögum
sumarsins.
Var líf mitt einnig þannig,
var líf mitt ekki annað
en hrúga af fölnuðu
laufi
í óhirtum garði
sem minnir á óræktarhuga
á hausti?
Októberdagur
í Edinborg
Keypti tvær bækur í Blackwell´s,fjalla
um ljóðalestur,einnig hljóðbók eftir Atwood,
fengum okkur svo grænt te
áður en við fórum í John Lewis,
hún
leitaði að pilsum í litlum númerum,en ég
að stól og tók að lesa,
þegar hún hafði mátað og gert upp hug sinn
þarna í búðinni
var ég að ljúka við aðra bókina,How to read
a poem.
Það var sól úti,en heima fingurgult haust
og tíndi laufið af rauðberjuðum
trjánum.
Atkvæði
Síminn er glóheitur,
við erum eftirsótt
við erum vinsæl.
Það er eins og allir
þekki mann,segir hún
og leggur tólið á.
Það er prófkjör.
Hvað ég
segi
Hvað ég segi
um grenitréð
Hvað ég segi?
Það er vaxið úr djúpri
myrksvartri jörð
breiðir út grænfingraða
vængi
fuglsins,
hann flýgur
við sól
eins og fluga við kerti,
brennur ekki.
Hvað ég segi um grenitréð?
Ekkert.
Hef leiðrétt þetta ástaljóð
því það er rangt
í Málsvörn og minningum:
(jan. ´06)
Þolinmóður ísbjörn
við vök
Ég vil læra þolinmæði
af hreyfingarlausum ís-
birninum
við krapgráar
vakir
eins og grænlenzkur
veiðimaður bíður
hringanórans
við selsmjúkt vatnið,
ég vil elska þig af þolin-
mæði
eins og grænlenzkur
veiðimaður
elskar tortryggin
selsaugu
við nákalda vök
dauðans.
2.
Ég vil sýna þér
þolinmæði
og elska þig eins og ís-
björn
bíði hreyfingarlaus
við vökina
ég vil sýna þér
þolinmæði
eins og ísbjörn bíði
eftir mannsaugum
selsins
þegar þau skima
úr krapinu
ég vil draga þig
úr vökinni
snöggt
eins og bjarndýr.
Þríhyrningur
Tveir hundar hlaupast á
og hinir fylgjast með,
þú varst aðeins ógnarlítið
utanveltupeð,
allt var þetta afskaplega
illa séð.
Á
heiðinni
Það fór hrollur um mig
og ég sá dauðan mann
á heiðinni við Ormarsá
þarna stóð hann á bakkanum
grá þúst,
veiðistangarlaus
og ég hugsði með sjálfum mér,Að
eilífu veiðistangarlaus,
það er helvíti.
Heimurinn er skrýtla
Brynjólfur Bjarnason um Kiljan
Að lífið sé skrýtla,hver skilur það
að skrýtlan skuli hafa átt sér stað,
en ennþá skrítnara er skrýtlan sjálf
þessi skothenta lína um mennskan álf.
Hver?
Metnaður okkar er afstæður
eins og annað í lífinu.
Blaðamaður spurði mig
hvort ég hefði ekki viljað
vera einhver annar,ef ég
hefði mátt ráða,Margrét Danadrottning,
Bill Clinton, Salman Rushdie,
Bill Gates?
Lennon?
Nei,ekkert þeirra.
En hver þá?
Asninn sem Kristur reið inní Jerúsalem
á Pálmasunnuudag.
Þegar fjöllin
bráðna
Fjöllin eru vaxfílar,
sagði Mao.
Við höfum horft
yfir víðátturnar,
horft til fjalla,
nú eru þau horfin
í sólbráð
hins rauða austurs
eins og kenningin.
Þjóðfélag
þyrni-
kórónunnar
Barrabas hrópuðu þeir,
Barrabas hrópa þeir enn,
Ræningjabæli æðstuprestanna
fylgir okkur eins og fugla-
flensa.
Skírskotun
í
Öldurnar
Er laufið fuglar
á eggjum?
Það hreyfist segir skáldkonan
sem er að fjalla
um hafið og öldurnar í okkar
eigin blóði,
laufið hreyfist
hjartað hreyfist
það slær eins og hafið
hjartað er gluggi inní sál okkar,
segir vísindamaðurinn,
hunangsflugan flýgur
gegnum opinn glugga
inní gleymskuna,
segir skáldkonan,
á morgun einnig við.
Hjartað opinn gluggi ,
við heyrum
skrjáfið í laufinu fyrir utan
þar sem tíminn er einn á ferð,
tíminn einn á ferð
með hjarta þínu.
Grafskrift
Skyldi vera til nokkuð
ómerkilegra
en það að vera þingmaður.
HKL við Jónas Árnason
Það var ekki gott að ganga þennan spöl
á gömlum,slitnum skóm
en það var samt ekki annarra kosta völ
en arka villtur um þetta tóm,
ég hefði viljað fljúga frjáls um geiminn
og fresta því að endurbæta heiminn.
---------------
En ég var bundinn jörð sem eignar sér
allt sem grær að hennar sterku þrá
því ég var gras , það gulnar við deigan ljá
og gefur því lit sem vott um dauðann ber,
semsagt því sem jörðin okkar ól,
og endurnærist hér við norðurpól.
Þannig missti ég hægt úr höndum mér
þann hnött sem okkur var víst trúað
fyrir, ég stend í konungs sporum kalinn Lér
með kvæði sem er dautt og harla þrúgað
af íþyngjandi tízku sem telur sig
talsvert betra skáld en þjóðin mig.
___
En hefði ég verið fugl sem flygi um geiminn
og fyndist ekkert merkilegt við heiminn,
þá hefði ég orðið að Jóni Sigurðssyni
og svo einnig þessum Bónaparta
og sæist kannski í svolítið bjartara skini
en samferðamennirnir skarta
og þá hefðu staðið vonir til þess að vinna
sitt vonda stríð úr blekking drauma sinna
og engin sérstök ástæða til að kvarta.
-----
Allt er minning,martröð eða gleði
misjöfn jörðin,paradís eða helja,
allt sem ég þráði, allt sem ég setti að veði
allt sem ég keypti og það sem ég vildi selja
en það var þó bezt sem ég átti einn og enginn
annar fékk hampað,þegar ég var genginn.