Dagbók árið 1994

Ódagssett

Regn í ágúst

Frakkalaus gekk ég

inní laufgaðan

kirkjugarðinn

þá fór hann að rigna, Ég

hugsaði, Ekki þurfa þau

regnhlíf

og leitaði skjóls

undir þéttgreinóttri

regnhlíf stærsta barrtrésins

þar höfðum við áður staðið

tvö ein

og þú sagðir, Trén hafa

augu

Ósýnileg einsog þau

undir laufskuggum

tímans.

Það var sumar einsog nú

við reyndum að vefja

lífinu um fingur okkar

og droparnir hrundu

af barrnálunum,

einn og frakkalaus stóð ég

skúrina af mér

undir skjólgóðri

regnhlíf dauðans, hugsaði

í fyrsta sinn um ótvíræðan

ávinning dauðans.

Sumar

1.

Tónskáldið Saint-Saëns sagði um Berlioz að hann hefði einsog aðrir góðir listamenn haft ofnæmi fyrir því grófa og óheflaða í þjóðfélaginu og því ekki þolað það. Hann hafi hatað það sem hann kallar profanum vulgus. Berlioz var viðkvæmur og gat tárazt af minnsta tilefni.

En hann gat einnig verið harður í horn að taka einsog sjá má á ævisögu hans, Líf ástar og tónlistar, sem hann er næstum því eins frægur fyrir og tónverk sín, enda má skipa þessu merka riti við hliðina á helztu ævisögum heimsbókmenntanna einsog Játningum Ágústínusar og Rousseaus. Fáar skáldsögur jafnast á við slík rit að bókmenntalegu gildi, en auk þess fellir Berlioz gömul bréf inní frásögn sína og gefur henni þannig aukinn slagkraft. Hún verður sérstæðari fyrir bragðið vegna þess að bréfin segja mikla sögu um merkan mann og samtíð hans. Þau eru auk þess listilega skrifuð einsog annað sem tónskáldið festi á blað.

Lífið tekur skáldskapnum ávallt fram og þau rit sem eiga ekki forsendur í reynslu merkra höfunda eru sjaldnast mikill skáldskapur, hvað þá miklar bókmenntir.

Afstaða Berlioz til meðalmennskunnar í París um hans daga minnir á ballettmeistarann Dombasle sem einnig starfaði þar í borg en varð fyrir þeirri ógæfu undir lok listferils síns að missa trúna á ballettlistina(!) Karen Blixen segir frá því í ófullgerðri sögu sinni, Anna.

Berlioz notar engin vettlingatök þegar hann lýsir villimönnunum í París og vandar þeim ekki kveðjur. En eftirminnilegust er lýsing hans á því þegar Henriette, fyrri kona hans, er grafin upp úr kirkjugarði á Mont Martre og lögð til hvíldar í nýjum grafreit vegna þess að hinn fyrri var tekinn undir annað.

 áfram >>