Á berangri

Hann stóð upp og vitnaði 

í Vorhvöt Steingríms, sagðist 

mundu verja landið,ef að því 

væri sótt,

það ætti

að vera óháð öllu nema bláfjötri 

ægis við klettótta strönd 

eins og skáldið hefði sagt.

Við

fórum saman til Brussel og engu 

líkara en hann hefði Krýsuvíkurberg

í farteskinu,

það sem hann sagði á þunglamalegum fundum 

í þessu þunglyndislega 

umhverfi skáldpiltsins Rimbauds 

sem gætti ekki að sér í þangrauðu 

eldhafí Vítis

og höfuðborg friðsamlegrar 

sambúðar eins og það var orðað 

í kalda stríðinu, minnti helzt 

á brimsogið við fuglabjörg 

sextugs dýpis sem vakir milli 

okkar og svartfugla,fýla 

og súlunnar

og þess bláfjöturs 

sem brotnar við hvítfyssandi 

kletta okkar einmana lands.

Það var rigning í Brussel 

og berangur skáldanna 

minning.