Að ragnarökum

Þegar talað er um gróðurhúsaáhrif

er aldrei reiknað með þeim eldiviði

sem þarf til að kynda upp í helvíti

sumir hugsjónamenn telja að allir

skógar jarðarinnar nægðu ekki

til að halda þessum eldum við

eftir siðferðisbrest mannkyns

á síðustu öld,

                                   þannig hefur

mennskunni hrakað og útrýmingaræði

hugsjónamanna færzt í aukana, komið

harðar niður en glæpir svörtustu miðalda,

samt hafa rómantísk skáld og listamenn

stjórnað þessari helför,

yfirgefið hjarta sitt

eins og hrunið skjól í köldum veðrum

tímans,

            sigað manndýrinu á umhverfi sitt,

þessir svokölluðu leiðtogar fólksins

sem voru ungir að fikta við skáldskap, liljur

Georgíu og langþreytta fíla í litbrigðum

kínverskra fjalla

en breyttu hendingum

ljóða sinna í skíðlogandi martröð síns herleidda

helvítis,

senn skortir eldivið til upphitunar

þessara frosnu túndra gúlagsins

                                               en þegar laufið

fellur í fölum skógum Amason og eldarnir

slokkna á gamalkunnum slóðum Dantes

og skáldskapurinn um manninn rotnar

með annarri ösku

           þá grænkar Eden aftur

og Askurinn syngur að nýju um iðjagræna

jörð.